Başta saf saf etrafına bakıyor, sanki gerçekten yardım arıyormuş gibi. Dudaklarını büzüp utangaç bir tebessüm atıyor, “yapma” der gibi gözlerini kaçırıyor. Ama ben yanına girince nefesi hızlanıyor, vücudu kıvranmaya başlıyor. İstemem yan cebime koy edasıyla önce geri çekiliyor, sonra arsız bir kahkaha patlatıyor. Hırçın nefesler, titreyen bakışlar arasında kendini bırakıyor. Yardım bahanesi bir anda şehvete dönüşüyor. Baştaki masumiyet gidiyor, yerine azgın bir fahişenin teslimiyeti geliyor.

Comments are closed.