Köyde sessizlik var sanırsın, ama geceleri öyle olmuyor. Ahırın arkasında, dut ağacının gölgesinde buluşunca işler karışıyor. Önce utangaç gibi duruyor, “bizi görürler” diye söyleniyor, sonra nefesi hızlanıyor. Elim beline değince birden hırçınlaşıyor, sövüyor ama bacakları titriyor. Köyde olmanın verdiği yasak tadı bambaşka; hem gizli hem de çok daha ateşli. Çığlıklarını bastırmak için ağzını elimle kapatıyorum, o da kahkaha atıyor, inliyor, kıvranıyor. Köyde böyle şey olmaz diyorlar ya, işte tam da köyde olur ve tadı şehirdekinin yanına bile yaklaşmaz.

Comments are closed.